February 23, 2010

Αίσθηση του όμορφου ...




Επτά υπέροχα ποιήματα του Γιάννη Υφαντή ...


ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΟΠΛΟΦΟΡΟΥΝ   

Η κόλαση των ποιητών είναι η ασχήμια
γι' αυτό
οι ποιητές
χρειάζεται
να οπλοφορούν.

Α τους υποκριτές
μιλούν για βία, βασανισμούς και καταπίεση κι εγκλήματα
και μήτε που υποψιάζονται
πόσο υποφέρει ένας ποιητής σαν ταξιδεύει
με υπεραστικό που διαθέτει κασετόφωνο.
Η κόλαση των ποιητών είναι η ασχήμια
γι' αυτό
οι ποιητές
χρειάζεται
να οπλοφορούν. 



WEEK END 
 
Έκανε πειρατεία στο Ι.Χ. τους και σε λίγο
ενώ κρατούσε το πιστόλι και τους πρόσταζε
πού πρέπει να πηγαίνουν
αποκάλυψε
πως ήταν άγγελος.
"Μπορώ με θαύμα να σας δώσω αυτό που επιθυμείτε" είπε
"αυτά που πιο πολύ επιθυμείτε". Και του αράδιασαν
αυτά που επιθυμούσαν. Η κυρία
μια γούνα ακριβή. Ο κύριος
μια πόρσε αστραφτερή. Η κυρία
μπριλάντια από τον οίκο "Μαμωνάς". Ο κύριος
ένα σμήνος
αεροπλάνων. Και ο άγγελος
απογοητευμένος απ' τις βάρβαρες
τις αστικές επιθυμίες τους είπε:
"Ακούστε κύριοι
για τέτοιες
κωλοτρυπίδες σαν και σας
δεν κάνω θαύματα". Και πήγαιναν
αυτοί στα μπρος καθίσματα κι ο άγγελος
στο πίσω κάθισμα κρατώντας το πιστόλι.



ΘΕΛΩ  

Φύτρωσαν μάτια τα φιλιά σου στο κορμί μου
δεν αντέχω
άλλο την ομορφιά σου να κοιτώ.
Θέλω να σε μερώσω με το χάδι
θέλω να σ' αγριέψω με το χάδι
θέλω
μέσα σου να χυθώ.

Προσκυνώντας σε
τρέμοντας
θέλω
μ' όλο μου το κορμί θέλω παντού να σε αγγίξω∙ θέλω
σαν πληγωμένο αγρίμι να μουγκρίξω
θέλω
μέσα σου να χαθώ.



ΑΠ' ΤΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΤΟΣΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Εσύ στυλάτο ΙΒΙΖΑ δεν έζησες τη δόξα των τριάντα χρόνων μου ως σαράντα.
Εσύ γνώρισες μόνο την πανέρμορφη Αριάδνη.

Όμως εσύ παλιό μου FIAT 127
εσύ και τι δεν άκουσες και τι δεν είδες.

Σύμπαν μικρό που σ' έλυωσαν οι τόσοι στεναγμοί της ευφροσύνης.
Που σε ξεβίδωσαν κουνήματα γλυκά, που σε σμπαράλιασαν
οι άγριοι σεισμοί των οργασμών.
Και τ' ουρανού σου από μέσα η οροφή πώς αχρηστεύτηκε, ξεσκίστηκε (μα τρύπησε σχεδόν)
απ' τα τακούνια τόσων γυναικών.

 

ΣOY ΤΟ 'ΠΑ H ΓYNAIKA EIN' EΔΩ
 
Mόλις πληροφορήθηκα πως πέθαν' ο Θεός
-μου τό 'πε ο Γερμανός σοφός κύριος Nίτσε-
έψαξα μήπως βρω το κινητό του Πατριάρχη
να τον συλλυπηθώ. Aδύνατον.
Aλλά                                             
είπα στον εαυτό μου: «Hρέμησε. H Γυναίκα
πανέμορφη, ολοζώντανη, είν' εδώ.
Kι αυτό αρκεί.
Tι σχέση έχεις εσύ με πατριάρχες
και με συλλυπητήρια και βλακείες.
Σου τό 'πα, η Γυναίκα είν' εδώ.
Mην ασχολείσαι πια με το Θεό».


ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΙΑΣ ΕΦΗΒΗΣ  

Με σάτυρο και με Χριστό μοιάζει αυτός.
Μα είν’ αλήθεια πως τα έχει τα χρονάκια του.
Σαρανταπέντε, με πενήντα. Ή πιο πάνω;
Υπάρχουν κούκλοι γύρω μου, τι να τον κάμω αυτόν;

Και οι γονείς μου θα μου λέγαν «τον παππού σου;».
Μ’ αν είχ’ εκατομμύρια, οι άχρηστοι,
νέο θα τον ευρίσκανε και με χιλιάδες χάρες.

Να τον ξανακοιτάξω. Ωχ, αμάν!
Μ’ αρέσει διάβολε! Κι ανάθεμα, ανάθεμα
στην κοινωνία που φθονεί, στην κοινωνία
τη δολοφονική που δεν αφήνει
ν’ αγαπηθούμε λεύτερα, μ’ όποιονε μας γουστάρει. 



ΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΜΠΟΥΦΑΝ

Το που μου κλέψαν το μπουφάν δεν είναι τίποτα,
κι ο κλέφτης του ας είν' ευλογημένος.
Όμως σαν κάνει ψύχρα και μου λείπει
(δεν έχω ένα δεύτερο μπουφάν) όταν κρυώνω
ίσως να ρίξω κάμποσους χριστούς και παναγίες.
Γιατί κι ο κλέφτης πρέπει (ρε γαμώ το)
να 'ναι ένας σοφός,
να 'χει αίσθηση του δίκαιου, να κλέβει αυτόν που πρέπει.




                            Γιάννης Υφαντής
            (Το 1995 τιμήθηκε στο Κάιρο με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη)

ΥΓ: Με ένα κλικ οι 3 εικόνες αποκαλύπτουν κάτι !

ΕΤ3, (1997), από συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου στον Ηλία Κουτσούκο:
          - Κύριε Χριστιανόπουλε, υποστηρίζετε ότι η Θεσσαλονίκη ως προς τον πολιτισμό, βρίσκεται πολύ πιο πάνω από την Αθήνα. 'Εχετε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα να μας δώσετε;

         - Βεβαίως! 'Εχει η Αθήνα έναν Υφαντή;

February 18, 2010

Shit happens !




Κάθε άλλο παρά  σουρεαλιστικό το σκηνικό  ...

Ένας στραμπουληγμένος αντίχειρας, μιά εκδικητική ομότεχνη δημόσια υπάλληλος, ένα λεκτικό volley-ball  με μια άγνωστη φοιτήτρια στο δρόμο,  και  στο τέλος μία ομάδα βαρεμένων "φίλων", οι οποίοι υποτίθεται πως έχουν "αγανακτήσει" με την ανεκτικότητα και την ευγένειά μου, που άκριτα ταυτοποιούν με αδυναμία. Αυτά είναι μερικά απο τα σημεία αναφοράς  που οριοθέτησαν αδρά την χθεσινή μου μέρα, στα πλαίσια της περιπετειώδους επιχείρησης να κάνω την ζωή μου να ... συμβεί !

Μιά συνηθισμένη ημέρα λοιπόν, που την "τσάκισε"  η  ατελέσφορη επίσκεψή μου σε κάποια Δημόσια Υπηρεσία, δυστυχώς για νιοστή φορά!  Ευτυχώς που διατήρησα την ψυχραιμία μου, αλλά  κυρίως την αυταπάτη ότι τάχα οι δικοί μου ελιγμοί ήταν, όχι μόνο περίτεχνοι, αλλά και υπέρτεροι των αντίστοιχων ελιγμών της εμφανώς ανοργασμικής,  αδαούς  και ευθυνόφοβης σατράπισσας, που με  .... "ταλαιπώρησε" κατ' εξακολούθηση. Επέστρεψα στο γραφείο μου φρικαρισμένος, με μυαλό έμφορτο και σαφώς φρακαρισμένο απο τις συνηθισμένες ανούσιες  γραφειοκρατικές περιπλοκές, που εκτόξευε αμείλικτα  στα μούτρα μου  η  μονοδιάστατη μαντάμ. Παραφράζοντας τον υπέροχο  Εγγονόπουλο, δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτηκα : " Τι γυρεύω στη  ... Λάρισα, εγώ ένας Υδραίος ? "  

Όταν τέλειωσαν όλα τα παραπάνω, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα περίεργο συναίσθημα.  Μιά  ιδιόμορφη κατάσταση ικανοποίησης και υπερδιέγερσης,  την οποία  πυροδότησε η προαναφερθείσα διαδρομή τύπου roller coaster,   που με ... έστελνε εκ περιτροπής, απο τον παράδεισο στην άβυσσο.  Ειδικότερα, αναρωτήθηκα μήπως άραγε  οι ευγενικές  μου απαντήσεις, έστω κι' αν  τις επένδυα με αδιόρατη λεπτή ειρωνεία,  εισπράχτηκαν ως αδυναμία ?  Γενικότερα, μήπως δεν πρέπει να εξωτερικεύουμε οτιδήποτε μπορεί να εκληφθεί απο τους άλλους  έτσι  ?  Ε, λοιπόν, νομίζω ότι εδώ είναι που  μπλέκονται οι περισσότεροι άνθρωποι!

Έχω καταλήξει πλέον στο συμπέρασμα ότι οφείλουμε να θεωρούμε πολύτιμες τις  τυχόν αδυναμίες μας  και να τις προστατεύουμε! Είναι ένα φυσιολογικό, ανθρώπινο χαρακτηριστικό,  που  ίσως πρέπει να  απελευθερώνουμε, είτε μόνο για τον ίδιο μας τον εαυτό,  ή αποκλειστικά για όσους εμπιστευόμαστε απόλυτα ! Ποτέ για τον κάθε τυχαίο άνθρωπο. Αν ανοίξετε ανεξέλεγκτα τους ασκούς του Αιόλου με τις αδυναμίες σας, τότε καλύτερα να προετοιμαστείτε ακόμα και για τα χειρότερα ενδεχόμενα !

Εκτός απο το ... γοητευτικό volley-ball, η χθεσινή μέρα είχε και την κωμικοτραγική της πτυχή. Έναν απροσδόκητο μικρό τραυματισμό. Ενώ έβαλα προστατευτικούς επιδέσμους στα πόδια, πράγμα που ήταν πρωτοφανής εκδήλωση συνέπειας  εκ μέρους μου, στραμπούληξα τον αντίχειρά μου κατά την διάρκεια  μιας άγριας, αλλά όμορφης μπασκετικής πανδαισίας !  Αλλού το περίμενα  (πόδια) και αλλού μου ήρθε (χέρι). Έτσι επιβεβαιώθηκε περίτρανα ο νόμος του Murphy, δηλαδή ότι αν  κάτι μπορεί να πάει  στραβά, τότε  οπωσδήποτε θα πάει στραβά (και μάλιστα όταν δεν το περιμένεις ... προσθέτω  !)

Σε χαιρετώ λοιπόν χθεσινή μου μέρα!  Δε χρειάζεται και πολύ σκέψη για να  σε κατατάξω στις ... μέτριες εγγραφές του χρονικού της ζωής μου. Είμαι σίγουρος ότι θα σε ξεχάσω σύντομα, όπως και τόσες άλλες άλλωστε !

 

ΥΓ:  Kλικ στις 2  εικόνες, και στα 13 links του κειμένου ...


February 13, 2010

Τouch the sky



Ποιός είναι ο έσχατος σκοπός και η σημασία της ζωής ? Είναι απλά και μόνο η διατήρηση του εγωϊστικού DNA,  όπως ισχυρίζεται o περίφημος Richard Dawkins ?  Είμαστε σε τελική ανάλυση ένα απλό όχημα για τη διαιώνιση αυτής της  υπέροχης μοριακής δομής ? Ένα προϊόν τύχης και αναγκαιότητας ?

Δε χρειάζεται μεγάλη ενασχόληση με τέτοιου είδους ερωτήματα για να αντιληφθούμε πως κανένας άνθρωπος δεν έχει ικανοποιητικές απαντήσεις. Tα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν αντιληφθούμε ότι αιτία όλης της μιζέριας και του πόνου στον κόσμο, είναι η σκέψη, οι αισθήσεις , αλλά και τα συναισθήματά μας. Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί δεν αστειεύονται οι κάθε λογής στοχαστές που μας συνιστούν  να συνειδητοποιήσουμε αυτή τη κατάσταση, ώστε να προσεγγίσουμε  ασυμπτωτικά το ιδανικό της πνευματικής ευδαιμονίας.

Κοιτάζω τον ουρανό με τ' άστρα, προσπαθώντας για πολλοστή  φορά να τον αγγίξω, ψάχνοντας για κάποιο σημάδι απο την προσωπική μου θεά - φάντασμα ! Καταστάσεις, γεγονότα, αγαπημένα πρόσωπα,  καθημερινές μάχες, όλα αυτά διεισδύουν ύπουλα μέσα στη σκέψη μου και δυσκολεύουν αφάνταστα κάθε απόπειρά μου για ουσιαστική ενδοσκόπηση.

Δεν πάσχω απο υπαρξιακό άγχος, αν και μπορεί να δίνω αυτή την εντύπωση. Είμαι κατά βάση αισιόδοξος, αλλά έχω δύο διαφορετικές προσωπικότητες που συγκροτούν την ύπαρξή μου. Εντελώς ξαφνικά, κάποια απ' αυτές μπορεί να με αιφνιδιάσει. Τότε είναι που ξεκινάει η μάχη για την επικράτηση.

Το κομμάτι του εαυτού μου που θέλει να αντιμετωπίζω την κάθε μέρα με κέφι και ενθουσιασμό και πιστεύει στη καλή πλευρά των πραγμάτων, είναι ικανοποιημένο και θέλει να σκορπάει χαμόγελα παντού. Το άλλο κομμάτι, που εμφανίζει  σποραδικά το  καταθλιπτικό του πρόσωπο,  είναι  γεμάτο ουλές απο προσωπικές ατυχίες, αστοχίες και οδυνηρές ήττες,  και  δυστυχώς αντιμετωπίζει στενόκαρδα τα εμπόδια που η ζωή πετάει στα μούτρα !    

Ίσως θα πρέπει να απολαμβάνουμε την έκπληξη της κάθε στιγμής παράλληλα με το όνειρο,  παράλογα ελπίζοντας ακόμα και στην ουτοπική  ανάδυση απρόβλεπτων "απο μηχανής Θεών".  Ταυτόχρονα όμως, ας μη ξεχνάμε ότι έχουμε μιά ζωή μικρής διάρκειας, για να απολαύσουμε και να λατρέψουμε την ομορφιά γύρω μας. Όλοι μας, χωρίς καμμία εξαίρεση !















YΓ: Αυτό που κρύβουν οι εικόνες, αποκαλύπτεται με ένα κλικ !

:)

February 7, 2010

Ιf 6 was 9 !!!




H πολυμορφία στη συμπεριφορά (πχ της παραπάνω χορεύτριας) σώζει τις ζωές μας απο τον υποβιβασμό τους στο βασίλειο της μονοτονίας. Είμαστε όλοι διαφορετικοί με τον δικό μας μοναδικό τρόπο.  Η συνύπαρξή μας με τους άλλους και το κυνήγι  των κατ' επίφαση ομοιοτήτων, όταν αυτές δεν υπάρχουν,  είναι μια "φενάκη" που μας παρέχει ο κοινωνικά διαμορφωμένος τρόπος ζωής μας.

Και τι έγινε που είμαι  ιδιόρρυθμος ? Μήπως πρέπει να θεωρηθώ υπόλογος για κάτι "έκνομο" ?  Απλά αδιαφορώ. Είναι μέρος της ζωής μου η αυτοκριτική, ενώ  παράλληλα διαθέτω μερικά ενδοσκοπικά αγκυροβόλια αναφοράς. Είτε αρέσω είτε όχι, οι ατομικές μου ιδιοτροπίες και φαντασιώσεις είναι εκείνες  που προσδιορίζουν αυτό που είμαι στη πραγματικότητα.

Μερικές φορές στοχάζομαι  γύρω απο τη γενική τάση που έχουμε να σπρώχνουμε τους ανθρώπους προς  κάποια κατεύθυνση, που δεν τους αφορά. Διαχρονικά, πάντα διασκέδαζα με τους κάθε λογής "φίλους" και "φίλες", όποτε προσπαθούσαν να με ... παροτρύνουν για το προσωπικό μου "καλό",  λέγοντάς μου να μη κατασπαταλώ το δήθεν πλούσιο δυναμικό μου! Βέβαια, έχοντας  "πιστοποιημένες" κάποιες πιστωτικές μονάδες ευθυκρισίας, πάντα μπορούσα να διακρίνω άνετα μεταξύ της θετικής παρακίνησης και της μιμητικής ανοησίας, την οποία ανέκαθεν σιχαινόμουν.

Τα  περισσότερα ανθρώπινα όντα συμπονούν,  με χαριτωμένο τρόπο είναι .... αλήθεια,  όλους εκείνους που εμπλέκονται σε καταστάσεις βλαπτικές της τάχα κοινωνικής τους καταξίωσης, ιδιαίτερα όταν  ενεδρεύει το ενδεχόμενο  κάποιας συνεπακόλουθης δυσμενούς ισοπεδωτικής ετυμηγορίας.

Δυστυχώς, λίγο - πολύ, όλοι αναζητούμε την κοινωνική επιδοκιμασία γι' αυτό που είμαστε και γι' αυτό που κάνουμε. Τις περισσότερες φορές προσπαθούμε να κερδίσουμε την αποδοχή εκείνων που νομίζουμε ότι "μετράνε", αλλά ατυχώς κάνουμε το ίδιο ακόμα και με εκείνους που απεχθανόμαστε!

Έχω την γνώμη,  ότι ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε το εξής. To να παρακινούμε ανθρώπους που αγαπάμε και μας ενδιαφέρουν, ίσως  και να είναι ένα δικαίωμα, που σφυρηλατούμε μέσα απο  αμοιβαία στοργή και τρυφερότητα. Αντίθετα, το να παρακινούμε κραυγαλέα  τους πάντες για τα πάντα, είναι  για μένα ταυτόσημο με  κατάχρηση της όποιας κοινωνικής μας θέσης.
















ΥΓ: Όπως πάντα, δεν βλάπτουν τα κλικ στις 2 εικόνες, αλλά  και στα 5 links του κειμένου !

:)